Wprowadzenie

DEFINICJE



REGIONALIZM

1. jęz. «cecha wymowy, forma gramatyczna, wyraz lub konstrukcja składniowa, właściwe mowie mieszkańców pewnego regionu»
2. «ruch społeczno-kulturalny, dążący do zachowania swoistych cech kultury danego obszaru»
3. «zespół cech etnograficznych i kulturowych, charakterystycznych dla danego regionu»

http://sjp.pwn.pl/slowniki/regionalizm.html

O ile pojęcie „region” dotyczy pewnej jednostki podziału terytorialnego, o tyle określeniem „regionalizmu” definiuje się zjawiska lub procesy obecne w najrozmaitszych, czasem pozornie dość oddalonych, aspektach życia. Tym, co scala te zjawiska i procesy i nadaje im cechy indywidualne, jest ich obecność w ramach pewnej jednostki społecznej i terytorialnej,
a także odwoływanie się do odpowiednich jej właściwości.
Termin „regionalizm” pojawia się pierwszy raz w 1874 r. we Francji. Definiuje go Leon de Berluc-Perussis, ale terminologia ta upowszechnia się dopiero około 1892 roku.
Początkowo pojęcie to odnosi się do postaw związanych z ruchami społeczno-kulturowymi, dążącymi do zachowania swoistych elementów kultury regionu (kultury etnicznej, grupowej) i innych charakterystycznych przymiotów danego terenu. Pełny rozwój regionalizmu następuje u schyłku wieku XIX. Zaczynają wówczas funkcjonować silne gospodarczo i politycznie grupy, myślące schematami lokalnymi oraz regionalnymi. Kuriozum regionalizmu sprawia, iż rola regionów coraz bardziej się wzmacnia.
Pojęcie „regionalizmu” można przedstawiać co najmniej dwupłaszczyznowo, na poziomie międzynarodowym – jako tworzenie konstrukcji integracyjnych poprzez określanie grupy państw, a także w sferze krajowej – jako popieranie dynamizacji i samodzielnej działalności poszczególnych regionów w obrębie pewnej całości, czego przykładem jest np. polityka regionalna państw narodowych i Unii Europejskiej.

R. Bieniada, Regionalizm i Regionalizacja w definicji. Wybrane problemy teoretyczne, s.
281- 283.

LOKALIZM

Wyrażenie lub zwrot właściwy danej miejscowości. Lokalizm względna autonomia oraz upodmiotowienie konkretnych społeczności lokalnych w zakresie gospodarczym, społecznym i kulturalnym w ramach szerszego układu społeczno-przestrzennego i politycznego.

https://pl.glosbe.com/pl/pl/lokalizm
K.Z. Sowa, Zmierzch i odrodzenie lokalizmu, [w:] Społeczności lokalne. Teraźniejszość i przyszłość, pr. zbior. pod red. B. Jałowiecki, K.Z. Sowa, P. Dudkiewicz, IGP UW, Warszawa, 1989, s.30

LOKALNOŚĆ

 Występowanie w określonym obszarze, posiadanie charakteru typowego dla danego miejsca.
http://sjp.pl/lokalno%C5%9B%C4%87

 MEDIA REGIONALNE

Media regionalne to wszystkie czasopisma, stacje radiowe i telewizyjne, których zasięg jest mniejszy niż ogólnokrajowy, a większy niż wojewódzki, bez względu na przekazywane treści programowe i tematykę.
http://www.ordynacka.pl/index.php/dokumenty/39-projekty-raporty/52-regionalne-i-lokalne-media-elektroniczne-systemowe-mozliwosci-rozwoju

 MEDIA LOKALNE

Media lokalne to kategoria formalna, która jest rezultatem podziału mediów według charakterystycznych kryteriów typologicznych. Kryteria zawartości (treści) oraz zasięgu (terytorium) stanowią o istocie mediów lokalnych, które mogą mieć charakter uniwersalny lub specjalistyczny (na przykład środowiskowy lub religijny). Wyrazem uniwersalności jest wszechstronność zainteresowania (politematyczność). Natomiast specjalizacja jest odpowiedzią na indywidualne potrzeby odbiorców (monotematyczność). Lokalny zasięg emisji ogranicza zakres zainteresowania mediów lokalnych. Mając ograniczony zakres zainteresowania oraz rozpowszechniania stanowią przeciwieństwo mediów ogólnokrajowych. W praktyce polskiej pojęcie to stosunkowo ściśle wiąże się z podziałem administracyjnym kraju. Dlatego mówimy o mediach lokalnych osiedlowych, dzielnicowych, wiejskich, miejskich, gminnych, powiatowych, wojewódzkich. W skład mediów lokalnych wchodzą: prasa lokalna, radio lokalne, telewizja lokalna oraz lokalne elektroniczne serwisy informacyjne.
Media lokalne - środki przekazu, które można wyodrębnić z krajowego systemu medialnego poprzez odwołanie się do dwóch podstawowych kryteriów: lokalnego zakresu zainteresowania i lokalnego zasięgu oddziaływania.
  • Lokalny zakres zainteresowania oznacza dominację w przekazie medialnym problematyki bezpośrednio lub pośrednio nawiązującej do miejscowej rzeczywistości społecznej, politycznej i gospodarczej, w której funkcjonuje dana, mniej lub bardziej wyraźnie wyodrębniona, społeczność lokalna.
  • Lokalny zasięg oddziaływania może być rozpatrywany w dwóch wymiarach: geograficznym i społecznym. Pierwszy z nich sprowadza się do stosunkowo niewielkiego obszaru dystrybucji przekazu medialnego. W Polsce co do zasady jest on mniejszy niż terytorium województwa. Wymiar społeczny zasięgu danego medium lokalnego koncentruje się natomiast na odbiorcach przekazu: ich liczbie, cechach demograficznych i określonej charakterystyce społecznej.
Podmiotem tak pojmowanych mediów lokalnych jest zarówno cała społeczność lokalna, której główny czynnik spajający stanowi zainteresowanie miejscową rzeczywistością społeczną, polityczną i gospodarczą, jak i poszczególne części tej wspólnoty, wydzielone na podstawie specyficznych potrzeb, przekonań i charakterystyk społecznych jej członków.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Media_lokalne
http://ozkultura.pl/wpis/2795/1
MEDIA SUBLOKALNE
Media sublokalne są to media wydawane w gminie, mieście, osiedlu, parafii. rozpowszechniana na terenie mniejszym niż jeden powiat, a przypadku dużych miast, powiatów grodzkich. Ukazująca się na terenie dzielnicy, osiedla, parafii, przysiółku
http://sciaga.pl/tekst/86123-87-media_lokalne_i_srodowiskowe/strona/6

MEDIA LOKALNE PRZED I PO 1989r.

MEDIA LOKALNE PRZED 1989r.

 PRASA LOKALNA PRZED 1989


Prasa lokalna odgrywała  ważną rolę w kształtowaniu tożsamości i podtrzymaniu ducha patriotycznego w trzech zaborach. Rozwój prasy prowincjonalnej nastąpił w drugiej połowie XIX w. To prasa była wtedy podstawowym źródłem informacji o bieżących wydarzeniach. Wraz z powstaniem pism lokalnych, coraz więcej korespondentów zaczynało pisać o regionalnych problemach, kulturze, historii. Warto podkreślić, że lokalni dziennikarze łączyli "interesy lokalne z potrzebami całości". Znaczenie mediów we współczesnym świecie jest oczywiste. Prasa do I ćwierci wieku XX była najważniejszym medium. Dopiero w 1920 (1925 Polska) pojawia się radio i później TV. Prasa była i jest publiczną trybuną wypowiedzi polityków, dziennikarzy do I ćwierci XX wieku, była źródłem informacji. Prasa w Polsce była w przeszłości odbiciem faktów historycznych życia w kraju i na świecie. Była w Polsce i na świecie tendencyjna, służyła określonym grupom społecznym i politycznym o różnych poglądach i celach.


Po II wojnie światowej prasa w Polsce była podporządkowana partii rządzącej, organizacjom politycznym oraz społeczno-kulturalnym. Obok wydawnictw reprezentujących oficjalną linię ideologiczną państwa istniały także pisma katolickie (Znak, Gość Niedzielny). Dostępne były dzienniki: Rzeczpospolita, Express Wieczorny, Kurier Codzienny, Życie Warszawy, Dziennik Polski  i czasopisma: Robotnik, Naprzód, Przegląd Socjalistyczny. W 1947 roku Polska Partia Robotnicza powołała wydawnictwo RSW „Prasa”, od 1948 roku czołową gazetą stała się Trybuna Ludu. Po 1953 roku pojawiają się Po prostu i Przekrój. W latach 70. i 80. rozwijała się prasa podziemna wydawana nielegalnie i nakładem sił wielu zaangażowanych ludzi. Informowała ona o tym, co dzieje się w kraju (a czego nie można było przeczytać w oficjalnej prasie), pomagała w organizowaniu opozycji, umożliwiała poznanie utworów literackich zakazanych przez cenzurę, wydawanych za granicą, przemycanych i powielanych w Polsce.

TELEWIZJA

Próby telewizyjne w Polsce (od 1937 roku) oparto o rozwiązania techniczne i sprzęt w znacznej części wyprodukowany w warsztatach Wydziału Budowy Polskiego Radia. Przy pracach nad rozwojem telewizji korzystano również z dokumentacji angielskiej firmy Marconi. Prace badawczo rozwojowe w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym (PIT) w Warszawie zainicjował prof. J. Groszkowski (od 1935). Następnie pod kierunkiem Lesława Kędzierskiego  prowadzili je dr inż. Marian Rajewski, dalej Władysław Cetner (kierownik próbnej stacji telewizyjnej) i Kazimierz Knappe. Od 10.09.1937 roku Wydział Budowy Polskiego Radia rozpoczął budowę nadajnika próbnej stacji telewizyjnej. Na początku 1938 roku zbudowano tymczasową antenę nadawczą na warszawskim "drapaczu chmur" - Prudentialu przy placu Napoleona. Zainstalowany w lutym 1938 roku nadajnik foniczny miał moc 0,5 kW i pracował na częstotliwości 40 MHz, a wizyjny uruchomiony w miesiąc później o mocy 1,1 kW  pracował na częstotliwości 36,8 MHz. Moc wystarczyła do odbioru sygnałów telewizyjnych w promieniu ok. 20~25 km. Na 15 i 16 piętrze, oraz w podziemiach zaadaptowano również pomieszczenia na urządzenia nadawcze stacji i jej zasilania. Pierwsze eksperymenty dotyczyły analizy obrazu 120 liniowej. W początkach 1939 roku Polskie Radio (!) zbudowało dwa odbiorniki telewizyjne do celów technicznych  oraz kilka przenośnych do rozmieszczenia na terenie Warszawy, dwa następne wykonał Państwowy Instytut Telekomunikacyjny w Warszawie, skorzystano również z telewizora produkcji Philipsa. Sprowadzono też kilka telewizorów firmy Marconi z Anglii. Zaawansowane były prace nad  konstrukcją własnej kamery telewizyjnej z ikonoskopem. Próby prowadzono z definicją analizy obrazu 343 liniowej. W 1939 roku nadajnik wyposażono już w antenę docelową o  całkowitej długości 27 metrów. Tuż, przed wybuchem wojny PIT ukończył budowę nadajnika o mocy 200 kW z modulacją szeregową pracującego na częstotliwości 60 MHz. Pierwszym filmem wyemitowanym przez przedwojenną próbną telewizję.
Pierwsze ośrodki regionalne Telewizji Polskiej powstały w 1956 r. w Łodzi, Katowicach i Krakowie.
MEDIA LOKALNE PO 1989r.

Ustawa o radiofonii i telewizji w marcu 1993 r.
Wówczas nadawała już ponad setka lokalnych i regionalnych rozgłośni. Pierwsze prywatne stacje, podobnie jak lokalne gazety, zakładali na początku lat 90. entuzjaści, często dziennikarze radia publicznego oraz pierwsi polscy biznesmeni, np. właściciele hurtowni, którym posiadanie radia ułatwiało prowadzenie interesów. Ustawa o radiofonii i telewizji pozwoliła na zalegalizowanie większości obecnych już w eterze lokalnych stacji.

TELEWIZJA LOKALNA PO 1989

1998 - powstaje 12 oddziałów telewizji regionalnych
Telewizja lokalna we Wrocławiu: TV Odra - Dwie godziny programów lokalnych dziennie nadawać będzie Telewizja Odra, która dostała koncesję na naziemne nadawanie programu telewizyjnego we Wrocławiu, w Szczecinie, Gorzowie, Zielonej Górze, Lubinie i Jeleniej Górze. Dzięki temu własne programy lokalne będą mogli oglądać mieszkańcy całej zachodniej części kraju. Pozostałą część czasu antenowego zapełni TV 4. Wg "Gazety Wyborczej" KRRiT stawia warunek przywrócenia programów lokalnych. - Nie będziemy tam odtwarzać własnych struktur. Nawiążemy współpracę z korespondentami lokalnymi, którzy będą dla nas robić zdjęcia i materiały, ale programy z nich przygotowane będziemy produkować sami na miejscu we Wrocławiu - mówi Violetta Jakrzewska-Szafrańska reprezentująca TV Odra. Życie pokazało, że słuszna idea istnienia telewizji lokalnych o znaczeniu dla małych społeczności nie jest możliwa do realizacji - mówi Juliusz Braun, członek KRRiT. - Dlatego tak przyznane koncesje mają zapewnić ekonomiczne istnienie firm nadających programy lokalne. Po uruchomieniu TV Odra widzowie z Wrocławia i okolic oraz mieszkańcy Zagłębia Miedziowego nie odczują dużej różnicy, gdyż nową telewizję tworzą ci sami ludzie, którzy dziś robią lokalną Telewizję Dolnośląską. Prawdopodobnie zmienione zostanie tylko logo widoczne w rogu ekranu.

 RADIO LOKALNE PO 1989

 1997 -1999 powstają lokalne radiowe stacje komercyjne. 
Obecnie działa 17 Rozgłośni Regionalnych Polskiego Radia, będących oddzielnym spółkami. Radio lokalne we Wrocławiu: Radio Rodzina - radio katolickie, radio terenowych struktur kościelnych, jest elementem krzewienia wiary, program kierowany do rodzin, ludzi dorosłych, młodzieży i dzieci. Wiele audycji dla młodej inteligencji naukowej, dla ludzi poszukujących prawdy, sensu życia, Boga. Audycje pomagające rodzicom w wychowaniu dzieci. Nadawanie codziennych transmisji Mszy Św. z katedry wrocławskiej. Podczas transmisji Radio Rodzina otwiera się na problemy lokalnych wspólnot parafialnych i samorządowych. Ludzie mówią o sprawach, które zwykle są poza zasięgiem zainteresowania stacji komercyjnych. Radio nadaje na częstotliwości 92.

 PRASA LOKALNA PO 1989

Od 20. lat nowemu samorządowi terytorialnemu towarzyszy prasa lokalna i sublokalna. Niezaprzeczalnym faktem jest to, że prasa ta w jego przemianach odegrała niebagatelną rolę. Dziś mówi się o tym z dumą, a media lokalne mają poczucie dobrze spełnionego obowiązku wobec „małych ojczyzn” i ich mieszkańców.
Gazety i czasopisma miejscowe są nie tylko stosunkowo wiernym zwierciadłem rzeczywistości społecznej, politycznej, kulturowej, ekonomicznej. Często są także ważnym i jednym z podstawowych – ze względu na możliwości oddziaływania na społeczeństwo, kształtowania nastrojów, postaw i zachowań ludzi – środków komunikowania i porozumiewania się jednostek oraz większych i mniejszych grup społecznych.
Boom prasy lokalnej obserwowało się w roku majowych wyborów samorządowych w 1990 r. i w następnych latach, chociaż już w poprzednim roku dawało się pierwsze jego symptomy. Tego zjawiska dziś nie da się przecenić. Ów fenomen już znalazł poczesne miejsce w historii ustrojowych przemian w Polsce. Wolność słowa stała się faktem i była największym osiągnięciem ówczesnych demokratycznych zmian, obok wolnych wyborów do gminnych samorządów.
Z roku na rok przybywało tytułów i w zasadzie w większości  gmin ukazywało się czasopismo lokalne. Prasa lokalna najlepiej rozwijała się w regionach o dużych tradycjach prasowych: Wielkopolsce, na Śląsku i Pomorzu. W pierwszych latach samorządnej Polski własne gazety zakładały przede wszystkim samorządy, ale lokalne społeczności coraz chętniej sięgały po niezależną prasę lokalną. Według danych Ośrodka Badań Prasoznawczych UJ w Krakowie w 2005 r. ogółem  odnotowano 2597 tytułów prasy lokalnej i sublokalnej, z tego 39,1 % stanowiły pisma samorządowe, a 37,7 % - tytuły prywatne.
Prasa lokalna ma swój udział w budowie społeczeństwa obywatelskiego, które definiuje się jako przestrzeń społeczną, będącą źródłem wolności dla wszelkiego rodzaju form aktywności samoorganizacji pluralistycznego społeczeństwa, niezbędnych do zapewnienia jego niezależności od władzy państwa. Tutaj media lokalne są ważnym narzędziem demokracji, która jest stabilna i silna dopiero wtedy, gdy opiera się na aktywnym, mobilnym i kreatywnym  społeczeństwie obywatelskim.
Rozważając udział mediów lokalnych w przemianach samorządu nie sposób pominąć w tym dziele roli Stowarzyszenia Prasy Lokalnej, którego idea założenia narodziła się już w 1991 r. Od samego początku pojawienia się prasy lokalnej i sublokalnej zaistniała potrzeba utworzenia stowarzyszenia, które by chroniło interesy jej niedoświadczonych i nieprofesjonalnych wydawców i dziennikarzy. Wtedy SPL odegrało ważną rolę w integracji środowiska dziennikarzy prasy lokalnej, przekształcania często amatorskich redakcji w zespoły profesjonalne. Dziś do SPL należy ponad 200 członków, którymi są zarówno wydawcy jak i redaktorzy oraz dziennikarze, ale też wydawcy i realizatorzy telewizji kablowych, a także kolporterzy prasy lokalnej oraz pracownicy techniczni i administracyjni lokalnych mediów, akceptujący statut SPL.
J. W. Adamowski, K. Wolny-Zmorzyński, Regionalne i lokalne środki przekazu, Warszawa 2007, s. 40-43.


http://mailgrupowy.pl/shared/resources/4790,gatunki-dziennikarskie/36425
http://www.historiaradia.neostrada.pl/Polskie%20Radio%20Warszawa.html
http://www.sejmik.kielce.pl/temp/zdjecia_kat/18545/Media%204.pdf
http://www.reporterzy.info/12,media_lokalne_wroclaw.html
http://www.reporterzy.info/12,media_lokalne_wroclaw.html
http://www.prasalokalna.eu/home/o-prasie-lokalnej/234-lokalna-prasa-ostoj-demokracji.html
historia-mediow-notatki

FUNKCJE I ZADANIA PRASY LOKALNEJ I ŚRODOWISKOWEJ

Można wyróżnić kilka podstawowych funkcji, które powinny być wypełniane przez media lokalne:
1. Funkcja informacyjna
Media lokalne powinny dostarczać wszechstronnej i bezstronnej informacji lokalnej,
2. Funkcja praktyczna
Informowanie o życiu i wydarzeniach w danej społeczności, dostarczanie informacji, porad praktycznych i wskazówek potrzebnych w życiu codziennym.
3. Funkcje psychospołeczne
Tworzenie środowiska społecznego i więzi sąsiedzkiej, dostarczanie wspólnych przeżyć, wzmacnianie tożsamości grupowej i poczucia przynależności do społeczności lokalnej lub regionalnej, podtrzymywanie tradycji.
4. Funkcja integracyjna
Spełniając trzy powyższe funkcje, media integrują środowiska lokalne, skupiając je wokół problematyki związanej z ich „małymi ojczyznami”.
5. Funkcja kontrolna wobec władz lokalnych
Jest to filar demokratycznej roli mediów w ogóle. Rola ta jest nie do przecenienia na płaszczyźnie lokalnej, gdzie pozwala miejscowej społeczności na wywieranie realnego wpływu na działania wybranych przez siebie władz, stanowiąc jednocześnie istotny element kształtowania postaw obywatelskich. Media lokalne uruchamiają interakcję społeczną oraz inspirują do działalności i aktywności społecznej, m.in. poprzez reprezentowanie społeczności miejscowej w stosunkach z władzami i sprawowanie kontroli nad nimi.
6. Funkcja opiniotwórcza
Media lokalne są trybuną lokalnej społeczności, stanowiąc platformę do wymiany poglądów i opinii. Pełnią jednocześnie bardzo istotną rolę kształtując lokalną opinię publiczną.
7. Funkcje kulturalne
Ożywianie i kultywowanie kultury artystycznej i ludowej danego terenu, stwarzanie lokalnym artystom możliwości prezentowania swojej twórczości w programie.
8. Funkcja promowania inicjatyw lokalnych, w tym lokalnej twórczości i produkcji audiowizualnej
Oznacza to m.in. skupienie się na zagadnieniach związanych z gospodarka społeczności lokalnej oraz na pobudzaniu przedsiębiorczości lokalnej, w tym w zakresie produkcji audiowizualnej.
9. Funkcje reklamowo-ogłoszeniowe w stosunku do lokalnych reklamodawców
10. Funkcja rozrywkowa, zakotwiczona lokalnie dzięki tematyce, formie lub autorstwu
http://www.krrit.gov.pl/Data/Files/_public/pliki/publikacje/strategie/obrona_lokalnosci.pdf

CZYNNIKI ROZWOJU MEDIÓW LOKALNYCH

Lokalny zakres zainteresowania oznacza dominację w przekazie medialnym problematyki bezpośrednio lub pośrednio nawiązującej do miejscowej rzeczywistości społecznej, politycznej i gospodarczej, w której funkcjonuje dana, mniej lub bardziej wyraźnie wyodrębniona, społeczność lokalna. Lokalny zasięg oddziaływania może być rozpatrywany w dwóch wymiarach: geograficznym i społecznym. Pierwszy z nich sprowadza się do stosunkowo niewielkiego obszaru dystrybucji przekazu medialnego. W Polsce co do zasady jest on mniejszy niż terytorium województwa. Wymiar społeczny zasięgu danego medium lokalnego koncentruje się natomiast na odbiorcach przekazu: ich liczbie, cechach demograficznych i określonej charakterystyce społecznej
https://pl.wikipedia.org/wiki/Media_lokalne

CZYTELNICTWO GAZET LOKALNYCH (STATYSTYKI
W ub.r. na pozycji lidera sprzedaży wśród tygodników lokalnych uplasował się „Tygodnik Zamojski”. Jedynym wzrostem pochwalić się mógł „Tygodnik Człuchowski”, a najwięcej straciło „Życie Bytomskie”.
Średnia sprzedaż ogółem liderującego „Tygodnika Zamojskiego” (Wydawnictwo Zamojskie) w 2015 roku wyniosła 22 618 egz., po spadku względem 2014 roku o 3,40 proc. - wynika z rankingu, opracowanego przez portal Wirtualnemedia.pl na podstawie danych Związku Kontroli Dystrybucji Prasy.
a drugiej lokacie uplasował się „Tygodnik Siedlecki - Magazyn” (Wydawnicza Spółdzielnia Pracy Stopka), którego średnia sprzedaż ogółem zmalała o 6,37 proc. do poziomu 17 924 egz.
Podium zamyka „Tygodnik Podhalański” (Zakopiańskie Towarzystwo Gospodarcze). Średnia sprzedaż ogółem tego tytułu w zeszłym roku wyniosła 13 811 egz., po spadku o 7,88 proc.
Jedynym wzrostem średniej sprzedaży ogółem pochwalić się mógł „Tygodnik Człuchowski” (Magraf), który awansował z miejsca 22. na 21. Jego średni wynik zwiększył się o 5,38 proc.
i w ostateczności wyniósł 2 607 egz.
Z kolei najwięcej straciło „Życie Bytomskie” (Bytomska Spółdzielnia Pracy Dziennikarzy Redakcja i Wydawnictwo) - było to 15,98 proc. do poziomu 5 531 egz. Tytuł ten w rankingu spadł z miejsca 13. na 14.




ZKDP
rok
Wirtualnemedia.pl
2015
2014
Tytuł
Średni nakład jednoraz.
Rozpow. płatne razem
Sprzedaż ogółem
Średni nakład jednoraz.
Rozpow. płatne razem
Sprzedaż ogółem
Tygodnik Zamojski
29 491
22 618
22 618
30 501
23 413
23 413
Tygodnik Siedlecki - Magazyn
25 000
17 924
17 924
25 980
19 144
19 144
Tygodnik Podhalański
23 327
13 937
13 811
23 985
15 116
14 992
TEMI Galicyjski Tygodnik Informacyjny
17 829
12 204
12 204
19 438
13 515
13 515
Tygodnik Ciechanowski
16 057
10 636
10 630
16 881
11 573
11 573
Tygodnik Ostrołęcki
13 271
10 626
10 526
15 636
12 303
12 232
Życie Podkarpackie
15 000
9 410
9 410
15 431
9 699
9 699
Obserwator Lokalny
10 210
8 413
8 413
10 130
8 559
8 559
Przełom - Tygodnik Ziemi Chrzanowskiej
11 500
8 056
8 056
11 990
8 423
8 423
Nowy Łowiczanin
8 970
7 643
7 643
9 444
8 211
8 211
Czas Chojnic
7 537
6 531
6 531
7 639
6 745
6 745
Gwarek
10 437
6 191
6 190
10 327
6 707
6 702
Strzelec Opolski
7 108
5 887
5 885
7 014
5 976
5 973
Życie Bytomskie
11 784
5 531
5 531
13 000
6 583
6 583
Tygodnik Tucholski
6 738
5 483
5 483
6 742
5 728
5 728
Pałuki
6 340
5 465
5 465
6 434
5 500
5 495
Pałuki i Ziemia Mogileńska
5 019
4 219
4 219
5 422
4 509
4 509
Tygodnik Płocki
6 949
4 067
4 067
7 736
4 619
4 619
Kulisy Powiatu - Kluczbork - Olesno
5 550
3 218
3 218
5 550
3 305
3 305
Kurier Internetowy
4 200
2 976
2 976
4 300
3 073
3 073
Tygodnik Człuchowski
3 154
2 607
2 607
3 137
2 474
2 474
Co Tydzień (Jaworzno)
3 981
2 284
2 242
4 000
2 564
2 561
Tygodnik Gazeta Gryfińska
3 100
2 198
2 198
3 155
2 295
2 295
Wieści z Głowna i Strykowa
2 437
2 088
2 088
2 523
2 220
2 220
Co Tydzień (Mysłowice, Imielin, Chełm Śląski)
2 100
1 018
1 014
2 037
1 094
1 079


http://www.wirtualnemedia.pl/artykul/tygodnik-zamojski-na-czele-sprzedazy-tygodnikow-lokalnych-w-2015-roku-tylko-tygodnik-czluchowski-na-plusie



ETAPY ROZWOJU I PRZEOBRAŻENIA MEDIÓW LOKALNYCH


Przeobrażenie się systemu politycznego w Polsce wymusiło wiele zmian w życiu społecznym. Jedną z nich było wprowadzenie pluralizmu form własności w mediach masowych i likwidacja wszechobecnej cenzury prewencyjnej. Dało to asumpt do przeobrażeń lokalnych mediów, chociaż od samego początku, w szczególności prasa, borykała się z trudnościami. Na mapie prasy w Polsce można jednak zauważyć, że Górny Śląsk, z uwzględnieniem Śląska Cieszyńskiego, był jednym z tych regionów, gdzie prasa rozwijała się najprężniej. Na przeszkodzie dalszemu rozwojowi prasy lokalnej stanęły przede wszystkim problemy ekonomiczne, a zwłaszcza płytki rynek reklamowy i trudności z pozyskiwaniem reklamodawców. Zdaniem medioznawcy Stanisława Michalczyka: media lokalne rozwijały się tam, gdzie wystąpiły jednocześnie i we wzajemnym powiązaniu trzy  istotne czynniki. Po pierwsze, rozwijały się one na tych obszarach, gdzie istniał określony potencjał oświatowy i intelektualny (…). Po drugie media lokalne istniały tam, gdzie obecne było zapotrzebowanie na druk periodyczny, czyli tam, gdzie poziom oświaty i możliwości odbiorcze danej społeczności lokalnej były dostatecznie duże. Po trzecie – w tych środowiskach, gdzie były określone możliwości techniczno poligraficzne. Dzisiaj te czynniki nie straciły swej aktualności. Redakcje lokalnych tytułów spełniają jedną z najważniejszych ról w systemie komunikacji na obszarze gminy czy powiatu. Jak wynika z prowadzonych badań przez LBS3 prasa lokalna jest najważniejszym źródłem informacji na temat najbliższej okolicy. (...) Gazety są postrzegane, jako niezmiernie istotne, często najistotniejsze źródła informacji na temat spraw lokalnych. (…) Prasa lokalna jest najczęściej wykorzystywanym źródłem danych na temat działalności lokalnych polityków, urzędów gmin i miejskich, władz samorządowych.

Potrzeby społeczności lokalnej na szybko podaną i dobrze przygotowaną informację związane są z wolnością słowa. Gazety lokalne wydawane w odpowiednich odstępach czasowych z biegiem czasu przestawały być aktualne. Demokratyzujące się społeczności lokalne wyrażały potrzebę dostarczania w stosunkowo szybkim okresie informacji, o takim charakterze, jak prasa lokalna. Ów głód informacji, popyt na świeżą i aktualną wiadomość zaczęły zaspokajać lokalne serwisy internetowe.

Od kilku lat zauważalna jest tendencja lokalnych wydawców prasowych, w tym również funkcjonujących na Śląsku Cieszyńskim, do uruchamiania serwisów internetowych, które są aktualizowane niemalże codziennie. Dzięki temu odbiorca tradycyjnego
medium posiada możliwość stałego kontaktu z nadawcą. Część z redakcji traktuje stronę www  jako uzupełnienie podstawowej działalności, zachowując regułę codziennej (lub czasowej) aktualizacji, umieszczając jedynie część artykułów i informacji, a tym samym zachęcając do kupienia wydania tradycyjnej gazety (np. „przeczytaj więcej w nowym numerze”, „temat szerzej omawiamy w nowym numerze, który od najbliższego piątku będzie dostępny w kioskach”).
Media, które od początku lat 90. XX wieku utrzymały się na rynku, zdążyły już wypracować swoisty kapitał. Lokalni wydawcy niejako z mocy samego funkcjonowania na rynku, zostają obdarzani zaufaniem społecznym a czytelnicy – odbiorcy, nadają
ton i kierunek misyjności. Uzasadnione zatem jest stwierdzenie Stanisława Michalczyka, że (...) rozwój Internetu może wzmacniać lokalność - wiele witryn internetowych dotyczy bezpośrednio problematyki lokalnej (...). Uważam jednak, że paradoksalnie Internet jest spoiwem procesów lokalnych. Kiedy zawiązywały się realne szanse na przetrwanie nowo-powstałych periodyków, społeczeństwo polskie stopniowo uzyskiwało dostęp do międzynarodowej sieci. Wtedy też zaczęły zawiązywać się pierwsze lokalne serwisy internetowe: gminne (prowadzone przez samorządy) oraz prywatne lub społecznościowe (zakładane przez mieszkańców bądź podmioty gospodarcze). Obecnie Internet staje się podstawowym środkiem komunikacji i organizacji we wszystkich sferach ludzkiej działalności, korzystają z niego ruchy społeczne oraz polityczne, firmy, przedsiębiorstwa państwowe oraz obywatele. Zaczynająca się era informacji, o której wspomina Tomasz Goban Klass, mimowolnie wpływa na popyt i podaż informacji niezastąpionym składnikiem ruchów społecznych, na co miały wpływ między innymi takie czynniki, jak:
1. ruchy społeczne ery informacji koncentrują się wokół wartości kulturowych,
2. ruchy społeczne w społeczeństwie sieciowym muszą wypełniać lukę, która jest spuścizną ery przemysłowej; tworzą się one spontanicznie, często w następstwie jakiegoś wydarzenia nagłośnionego przez środki masowego przekazu lub w odpowiedzi na jakiś kryzys,
3. źródłem władzy są w coraz większej mierze globalne sieci, a nie instytucje państwa; zaczynają dominować ruchy społeczne, uciekające się do symbolicznych akcji

Obecnie homo sapiens uzyskał nową odmianę: homo informaticus. Człowiek staje się świadkiem gwałtownego rozwoju technologii informacyjnej, zmiany te znacząco wpływają na niemal każdy aspekt życia: od życia w obrębie zbiorowości lokalnych, po uczestnictwo w strukturach globalnych, od form spędzania wolnego czasu przez relacje ekonomiczne, po pracę. Cechą charakterystyczną dla homo informaticus jest postęp i racjonalizm.
W tym miejscu ważne jest jednoznaczne podkreślenie istotnej roli mediów lokalnych, bowiem rozpatruje się je tutaj jako istotny element demokracji lokalnej, partycypacji obywatelskiej oraz roli, jaką odgrywają w kształtowaniu i utrzymywaniu tożsamości lokalnej.
Praktycznie z dnia na dzień nowe technologie stają się coraz to nowsze, osoby korzystające z dorobku wiedzy i innowacji technologicznej muszą niejako przystosowywać się do obsługi urządzeń, czy programów. Społeczeństwo w epoce Internetu będzie albo refleksyjne, albo nie będzie go wcale. Antony Giddens sformułował to w postaci twierdzenia o podwójnej hermeneutyce. Zgodnie z tym ujęciem ludzie czerpią impulsy do bardziej efektywnych działań. Zdaniem Giddensa większość czuje się w tych warunkach zmuszona do poszerzania swojej wiedzy i stosowania jej w praktyce. Przytaczany tu autor wskazuje na trzy zasadnicze determinanty:
1. Im bardziej rozwinięte i złożone staje się społeczeństwo, tym więcej wytwarza wiedzy o sobie: interesach, strukturach, konfliktach, szybkości i kierunku zmian.
2. Im więcej ma wiedzy o sobie i ją wykorzystuje, tym szybszym zmianom ulęgają dotychczasowe struktury jak i codzienne praktyki, miejsce starych struktur zajmują nowe struktury i instytucje zapośredniczone przez wiedzę.
3. Nowa wiedza wymusza nowe działanie; jednostki – obywatele wyzwoleni z ograniczeń dotychczasowych struktur na nowo definiują swoją własną tożsamość, interesy, potrzeby, sytuacje. 
http://www.reporterzy.info/222,szanse_i_zagrozenia_dla_dziennikarzy_prasy_lokalnej_na_przykladzie_lubelszczyny.html


 EKONOMICZNE DETERMINANTY DZIAŁANIA MEDIÓW LOKALNYCH. KONKURENCJA I KONCENTRACJA


W gospodarce wolnorynkowej media masowe stanowią integralną część systemu ekonomicznego i rządzą się tymi samymi prawami co wszystkie inne dziedziny gospodarki (M. Mrozowski). Media są w pewnym sensie medialnym przedsiębiorstwem, a przekazy są po prostu towarem. Podstawowymi instrumentami kontroli mediów w gospodarce są prawa ekonomiczne. To one określają stopień rozwoju i funkcjonowanie przedsiębiorstwa. Tak więc media mogą być postrzegane jako przemysł zorganizowany przez kapitał o określonej wartości w zakresie produkcji i dystrybucji treści powstałych w wyniku pracy twórczej. 
Pomija się nieraz aspekt społeczny i kulturowy w relacjach między SM a sferą ekonomiczną. Nie tylko wielkość rynku i jego zasoby, ale również postęp, polityka medialna, zachowania konkurencji czy otwartość na nowe technologie, może mieć wpływ na ilość i rodzaj dostawców mediów.
Czyli firmy fonograficzne, audiowizualne lub przemysł filmowy od rodzaju odbiorców i od polityki państwa może uzależnić swoje zaangażowanie.
W dekadzie lat dziewięćdziesiątych Polska wchodziła z mediami państwowymi, poddanymi kontroli politycznej. Od 1989, rynek medialny w Polsce uległ zmianom, największym i najbardziej rozległym w całym XX wieku. Powstało wiele nowych tytułów prasowych, w większości redakcji dokonała się prawdziwa rewolucja techniczna, powstało wiele nowoczesnych wykorzystujących technikę cyfrową stacji radiowych o zasięgu zarówno ogólnokrajowym, jak i ponadregionalnym i lokalnym. Rozwija się Internet. 
1.Rywalizacja na rynku medialnym ma wieloraki wymiar i zachodzi na różnych poziomach systemu medialnego:
a) na rynku produktów medialnych: tu dąży się do jak największej sprzedaży produktów w obrębie właściwego segmentu rynkowego (prasa, radio, TV, nowe media)
b) na rynku reklamy: dąży się do ściągnięcia jak największej liczby reklamodawców
c) na różnych rynkach geograficznych: lokalnym, regionalnym, ogólnokrajowym i globalnym
d) konkurencja intermedialna, gdzie odbiorca poszukuje podobnego rodzaju usług, np. telewizja-wideo-kino, czy książki-prasa-nowe technologie. Na tym poziomie wybitnie rywalizują ze sobą radia i dzienniki zwłaszcza na tym samym rynku geograficznym.
e) Konkurencja intramedialna, gdzie zróżnicowanie produktów oraz podział rynków prowadzi do specyfikacji poszczególnych segmentów rynku medialnego.

Rozwój polskich mediów to nie tylko kwestia przyrostu nowych tytułów. Podstawowym źródłem przychodów mediów stała się reklama. Ewolucję polskich mediów najdobitniej unaocznia przykład "Gazety Wyborczej" i jej wydawcy. Firma Agora to największy konglomerat multimedialny, w skład którego wchodzi, oprócz największego w Polsce dziennika, portal internetowy, liczne stacje radiowe, największa na rynku firma reklamy zewnętrznej oraz kilkanaście kolorowych magazynów

2. Zasadnicza konkurencja odbywa się pomiędzy:
a) dziennikami i czasopismami na rynku prasowym
b) stacjami radiowymi na rynku radiowym
c) kanałami telewizyjnymi ma rynku telewizyjnym
d) dostawcami usług internetowych na rynku nowych mediów
e) między operatorami sieci telefonii komórkowej

Najbardziej poczytną gazetą wśród polskich przedsiębiorców jest "Rzeczpospolita" - trzeci największy dziennik w Polsce. Duża część nakładu tej gazety sprzedawana jest w subskrypcji dla przedsiębiorstw. Wraz z liberalną "Gazetą Wyborczą" pozostaje jednym z najbardziej opiniotwórczych polskich mediów.
Wśród dzienników, zwycięzców rynkowej batalii ostatniej dekady należy wymienić dziennik - "Super Express". Jest to gazeta bulwarowa, przypominająca np. brytyjski "Morning Star". Bardzo popularnym tygodnikiem w Polsce jest ukazujący się od grudnia 1982 r. "Wprost". Podobnie jak "Polityka" jest to tygodnik społeczno-polityczny. Swoje teksty publikują na łamach "Wprostu" wybitne postacie życia publicznego Leszek Balcerowicz. Można jeszcze dodać Timesa, Newsweeka, Polityke czy dziennik. 
3. O strukturze rynku decydują takie czynniki, jak koncentracja sprzedawców i nabywców, zróżnicowanie produktu, bariery wejścia na rynek, czy koszty.
Polski rynek mediów poddany jest logice rozwoju obowiązującej obecnie na całym świecie. Chodzi o procesy konsolidacji oraz konwergencji mediów, czyli docelowo - wyzyskanie raz wypracowanej treści przekazu przez różnego typu media, wchodzące w skład danego koncernu i operujące, specyficznymi dla siebie, nowoczesnymi technologiami. W Polsce działa obecnie kilka grup multimedialnych znajdujących się na różnych poziomach rozwoju: Agora (wydawca "Gazety Wyborczej"), koncern ITI Holding (właściciel telewizji TVN), grupa Polsatu oraz grupa tworzona przez radio RMF FM. 
4. Rodzaje konkurencji: monopol, duopol, oligopol, niedoskonała konkurencja monopolistyczna i konkurencja doskonała 

 http://medialokalneisrodowiskowe.blogspot.com/p/wprowadzenie.html?view=snapshot

Konkurencja i koncentracja
Podstawą działalności mediów jest wolność słowa. Równie ważnymi wartościami są obiektywizm i wiarygodność — mówią o tym Ustawa prawo prasowe oraz kodeksy etyczne dziennikarzy.
Zabezpieczeniem tych wartości ma być mechanizm pluralizmu mediów. Polega on na tym, że na rynku mediów istnieje wiele podmiotów, które prezentują różnorodne treści. Z tym mechanizmem ściśle wiążą się pojęcia konkurencji i koncentracji.
Konkurencja oznacza, że nadawcy, których na rynku jest wielu, rywalizują o odbiorcę. Muszą zatem dbać o wysoką jakość swoich usług. Coraz częściej treści zamieszczane przez użytkowników konkurują z treściami profesjonalnych nadawców. Konkurencja hamuje monopolizację.
Koncentracja ma miejsce, gdy jedno przedsiębiorstwo posiada wiele kanałów informacyjnych. Istnieją dwa rodzaje koncentracji:
pionowa — posiadanie jak największej liczby różnych rodzajów mediów. Przykładem jest Agora SA, spółka medialna, która wydaje książki, czasopisma i dziennik („Gazetę Wyborczą”) oraz portale internetowe (np. Plotek.pl), posiada kina, platformy blogerskie i rozgłośnie radiowe (np. Tok FM)
pozioma — posiadanie jak największej liczby kanałów informacyjnych w obrębie jednego medium, np. grupa radiowa Eurozet, w której skład wchodzą Radio ZET, Chilli ZET, Radio PLUS, Antyradio i Planeta FM.
W Polsce o pluralizm mediów dbają Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji (KRRiT) oraz Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK). KRRiT, przyznając koncesję, pośrednio czuwa nad konkurencją na rynku mediów. Działania UOKiK-u mają zapobiegać koncentracji. Przed kupnem nowego medium lub platformy informacyjnej przedsiębiorstwo ma obowiązek zgłosić się do urzędu. Kryterium wydania zgody stanowi udział w rynku, który nie powinien przekraczać 30%.
Obecnie w Polsce rynek mediów ma charakter oligopolistyczny — 80% rynku należy do 5 dostawców.
Pamiętaj, że na dobór i sposób prezentacji informacji ma wpływ linia redakcyjna. Dlatego warto wiedzieć, do kogo należy dane medium, aby móc korzystać z jak najszerszej oferty medialnej. Pluralizm mediów oraz konkurencja między nimi pozwalają na pozyskiwanie treści z różnych źródeł oraz dają możliwość ich porównania i weryfikacji.
https://edukacjamedialna.edu.pl/lekcje/pluralizm-mediow-konkurencja-i-koncentracja/

Ekonomiczne determinanty działania mediów lokalnych
Sytuacja ekonomiczna: Prasa lokalna utrzymuje się dzięki samofinansowaniu (źródła rynkowe), dotacjom władz samorządowych i innych instytucji, a także pozaredakcyjnej działalności gospodarczej wydawców. Według szacunków medioznawców jedynie 9,4% pism lokalnych uzyskuje dochód i jest w stanie utrzymać się na rynku. W przy­padku lokalnych pism niezależnych, wydawanych w miastach powiatowych, w strukturze dochodów wpływy ze sprzedaży przeważają nad zyskiem z reklam. Wydawcy niezależnych tygo­dników lokalnych obawiają się jednak utraty reklamodawców. Przy wysokich kosztach druku nie mogą nawet na czas promocji obniżyć cen. Większość wydawców prasy lokalnej ma po jednym tytule, więc brakuje im środków na pokrycie ewentualnych strat. W wydawnictwach wielotytułowych łatwiej o stabilność ekono­miczną. Problemem wydawców prasy lokalnej jest również postępują­cy proces koncentracji własności oraz ekspansji wydawców pra­sy regionalnej. Przykładem jest zagraniczny koncern wykupujący prasę lokalną Passauer Neue Presse (tworzący grupę wydawni­czą Polskapresse), który nie tylko przejmuje tytuły regionalne, ale także przyłącza tygodniki lokalne np. do weekendowych wydań gazet regionalnych. Z jednej strony jest to proces pozytywny, gdyż sprzyja uniezależnianiu się lokalnych tytułów od władz sa­morządowych. Z drugiej strony koncerny stawiają na komercja­lizację i unifikację tytułów. Na rynku regionalnym inwestuje też brytyjski koncern Mecom (tworzący grupę Media Regionalne). Koncern ten chętnie poszerza działalność prasy regionalnej, two­rząc liczne branżowe serwisy internetowe. Wydawcy niezależnej prasy lokalnej konkurują z mediami ogólnopolskimi i wygrywają dzięki poruszaniu spraw najbliż­szych odbiorcom, jednak ich rywalizacja z prasą samorządową jest nierówna.
Często samorządowe wydawnictwa kolportowa­ne są bezpłatnie lub w niższej cenie (dzięki dotacjom ze środków publicznych), co zaburza warunki konkurencji z prasą niezależną. Tytuły samorządowe nie wypełniają funkcji kontrolnej, bardzo ważnej dla lokalnej społeczności, promują władze samorzą­dowe – własnych pracodawców, mogą sprzyjać powstawaniu układów korupcyjnych, bardziej więc przypominają materiały promocyjne, nadmiernie chwaląc lokalne władze. Problemem jest także zamieszczanie w prasie samorządowej reklam komer­cyjnych, co utrudnia samofinansowanie niezależnych tytułów. Zamieszczanie tego typu reklam w wydawnictwach samorządo­wych może prowadzić również do wytworzenia układów korup­cyjnych pomiędzy reklamodawcą a lokalną władzą. Wydawanie prasy przez samorządy budzi liczne kontrowersje. Można się zastanawiać, czy samorządy nie naruszają reguły swo­bodnej konkurencji na rynku. Chociaż zasady wydawania są takie same dla właścicieli tytułów prywatnych i samorządowych, to publikowanie samorządowej prasy bezpłatnej zamieszczającej komercyjne reklamy można już uznać za praktyki ograniczające konkurencję. tytuł samorządowy wprowadzany jest do sieci sprzedaży detalicznej , który jest nośnikiem reklam lokalnych podmiotów gospodarczych, to już jest to nie tylko naganne, ale ma charakter korupcyjny. Jedną z funkcji prasy jest kontrola władzy, a tej roli nie może spełniać czasopismo samorządowe, albowiem trudno wyobrazić sobie by władza kontrolowała samą siebie. Na domiar złego prasę te zazwyczaj redagują pracownicy samorządu, którzy praktycznie nie odważą się skrytykować swoich przełożonych. Z drugiej strony niezależnych inicjatyw wydaw­niczych nie jest na tyle dużo, by mogły dotrzeć do wszystkich potencjalnych czytelników. Prywatne tytuły oprócz wypełniania wielu ważnych funkcji nastawione są przede wszystkim na zysk. Natomiast wydawnictwa samorządowe, bez konieczności osią­gania zysku, mają zazwyczaj lepszą sieć dystrybucji, zasięgiem obejmują większość małych miejscowości w Polsce, docierają do swoich czytelników z informacjami, co się dzieje w gminie, mogą promować region, a także integrować społeczność.


http://chomikuj.pl/bjedrona/Dziennikarstwo/Media+lokalne+i+*c5*9brodowiskowe


CELE I ZAKRES FUNKCJONOWANIA ORGANIZACJI DZIAŁAJĄCYCH NA RZECZ MEDIÓW LOKALNYCH W POLSCE

Program Wieloletni KULTURA+ — program rządowy uchwalony przez Radę Ministrów na lata 2011-2015, którego podstawowym celem jest poprawa dostępu do kultury oraz zwiększenie uczestnictwa w kulturze w społecznościach lokalnych. Składa sie z dwóch priorytetów:

·      Digitalizacja — głównym celem priorytetu, zarządzanego przez Narodowy Instytut Audiowizualny, jest wsparcie digitalizacji zasobów kultury poprzez zakup sprzętu do digitalizacji, sam proces digitalizacji oraz cyfrowe upowszechnianie zdigitalizowanych zbiorów.

Europejski Fundusz Społeczny — Program Innowacyjna Gospodarka — celem programu jest zwiększenie innowacyjności przedsiębiorstw, wzrost konkurencyjności polskiej nauki i jej roli w rozwoju gospodarczym oraz wzrost wykorzystania technologii informacyjnych i komunikacyjnych w gospodarce. Wspierane są m.in. projekty o charakterze ponadregionalnym w zakresie tworzenia i prowadzenia baz danych zawierających informacje o wynikach i warunkach dostępu do wyników projektów badawczych oraz w zakresie tworzenia i udostępniania baz danych publikacji naukowych.
Fundacja Bankowa im. Leopolda Kronenberga — wspiera działania na rzecz dobra publicznego w zakresie edukacji i rozwoju lokalnego. Oferuje m.in. Program dotacji, w ramach którego co roku przyznaje kilkadziesiąt dotacji na projekty realizowane przez organizacje pozarządowe w całym kraju.
Fundacja PGNiG SA im. Ignacego Łukasiewicza — wspiera kulturę i dziedzictwo narodowe,  działania na rzecz nauki i edukacji w zakresie nauk podstawowych i technicznych, sportu, z uwzględnieniem rywalizacji jako narzędzia wychowawczego dzieci i młodzieży oraz ochrona zdrowia.
Fundacja TechSoup oferuje polskim organizacjom pozarządowym tanie oprogramowanie i produkty sieciowe poprzez program Technologie.org.pl.
Szwajcarsko-Polski Program Współpracy — tzw. Fundusz Szwajcarski jest formą bezzwrotnej pomocy zagranicznej przyznanej przez Szwajcarię Polsce i 9 innym państwom członkowskim UE, w tym instytucjom sektora publicznego i prywatnego oraz organizacjom pozarządowym. Wsparcie mozna uzyskać m.in. na badania i rozwój, szkolenia, działalność kulturalną.

Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki — organizacja międzyrządowa, powołana na podstawie porozumienia między rządami Polski, Czech, Słowacji i Węgier. Celem działalności funduszu jest inspirowanie i wspieranie ściślejszej współpracy pomiędzy krajami funduszu. Cele te realizowane są poprzez wspieranie wspólnych projektów kulturalnych, naukowych, edukacyjnych, wymiany młodzieży i współpracy transgranicznej.

Norweski Mechanizm Finansowy oraz Mechanizm Finansowy Europejskiego Obszaru Gospodarczego — tzw. fundusze norweskie i fundusze EOG są formą bezzwrotnej pomocy zagranicznej przyznanej przez Norwegię, Islandię i Liechtenstein Polsce i 14 państwom członkowskim UE. Głównymi celami funduszy norweskich i funduszy EOG są: przyczynianie się do zmniejszania różnic ekonomicznych i społecznych w obrębie Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz wzmacnianie stosunków dwustronnych pomiędzy państwami-darczyńcami a państwem-beneficjentem. Wśród obszarów wsparcia są dziedzictwo kulturowe, badania naukowe i stypendia oraz rozwój społeczny i regionalny.
http://www.ebib.pl/?page_id=908

GRUPY WYDAWNICZE MEDIÓW REGIONALNYCH W POLSCE

Już tylko pięć tytułów prasy lokalnej nie należy do Grupy Wydawniczej Polskapresse. To pełen kolonializm medialny nieznany nigdzie w Europie.
Jak pisze portal Press.pl Grupa Wydawnicza Polskapresse, czyli niemiecki Verlagsgruppe Passau podpisał umowę kupna spółki Express Media, wydawcy m.in. dzienników regionalnych ”Express Bydgoski” i ”Nowości – Dziennik Toruński”. Niemcy szczycą się w komunikacie, że umowa kupna obejmuje wszystkie tytuły Express Media – czyli oprócz dwóch dzienników regionalnych, także 17 tygodników lokalnych w woj. kujawsko-pomorskim – i drukarnię prasową. W sumie Polskapresse będzie więc wydawcą 19 dzienników regionalnych. Poza tym koncernem jest jeszcze pięć tytułów.
Jesienią ubiegłego roku alarmowaliśmy, że Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumenta najprawdopodobniej zgodzi się, aby Polskapresse wykupiła całą prasę lokalną i portale informacyjne do firmy Mecom Media. Tak się właśnie stało.
Do jesieni ub. r. w niemieckich rękach było 49,8 procent własności dzienników lokalnych, w tym takie tytuły jak np. „Dziennik Zachodni” bardzo wspierający separatystów z Ruchu Autonomii Śląska. Po zgodzie UOKiK dostał kolejne 36,8 procent. Po transakcji stał się właścicielem niemal stu procent gazet lokalnych.
Polska Press (medialnie: Polska Press Grupa, dawniej: Grupa Wydawnicza Polskapresse) – polska grupa wydawnicza wchodząca w skład niemieckiego koncernu Verlagsgruppe Passau.
Polska Press sp. z o.o. została zarejestrowana w KRS 27 lutego 2015 roku po kupieniu przez Grupę Wydawniczą Polskapresse spółki Media Regionalne[2]. Prezesem zarządu jest Dorota Stanek.
Spółka jest wydawcą 18 dzienników regionalnych. Należą do niej:
  • bezpłatna gazeta miejska:
    • Nasze Miasto ukazujący się dwa razy w tygodniu w kilkunastu miastach Polski
  • oraz około 70 tygodników lokalnych.
W skład grupy Polska Press wchodzą także media internetowe.
Polska Press posiada 8 drukarni:
  • Drukarnia Łódź,
  • Drukarnia Poznań,
  • Drukarnia Sosnowiec,
  • Drukarnia Warszawa,
  • Drukarnia w Białymstoku,
  • Drukarnia w Koszalinie,
  • Drukarnia Wrocław,
  • Drukarnia w Tarnobrzegu.
Do Polska Press należy spółka Express Media – wydawca „Expressu Bydgoskiego”, „Nowości – Dziennika Toruńskiego”, „Nowości Grudziądzkich” oraz 17 tygodników lokalnych. Spółka posiada własną agencję informacyjną. Agencja Informacyjna Polska Press przygotowuje codzienny serwis informacyjny dla gazet regionalnych.

 https://pl.wikipedia.org/wiki/Polska_Press
http://wpolityce.pl/spoleczenstwo/212554-w-rekach-niemieckich-jest-juz-sto-procent-mediow-regionalnych-bez-pieciu-tytulow

STATUS I PROBLEMY ZAWODOWE DZIENNIKARZY LOKALNYCH I REGIONALNYCH


Po 1989 roku na regionalnym rynku prasowym w Polsce następowały zmiany własnościowe w poszczególnych gazetach i czasopismach, zmieniał się system kolportażu i organizacja pracy redakcji, zaczęła także inwestować norweska Orkla, niemiecki Passauer. Jednak zarazem środowisko dziennikarskie zaczęło odczuwać skutki narastającego bezrobocia.

Na przełomie lipca i sierpnia 2005 roku przeprowadziłam anonimowe badania ankietowe wśród 50 dziennikarzy regionalnych mediów w województwie lubelskim dotyczące m.in. ich statusu zawodowego, możliwości rozpowszechniania rzetelnych informacji bez konsekwencji, a także form ograniczania wolności dziennikarskiej.

Większość ankietowanych pracuje w redakcjach na pełnym etacie, ale 30% dziennikarzy utrzymuje się z wierszówki, lub prowadzi działalność gospodarczą. Na pytanie dotyczące statusu zawodowego 90% ankietowanych odpowiedziało, że jest on średni lub stale maleje. Tylko 10% zaznaczyło odpowiedź status "wysoki".

Dziennikarze piszą, że zawód traci prestiż, co daje się zauważyć podczas zbierania materiałów dziennikarskich, kiedy różne instytucje i urzędy nie liczą się z dziennikarzem, szefowie firm nie mają dla niego czasu, często odsyłają do swoich rzeczników. Ale i oni unikają dziennikarzy, którzy mają do zadania wiele krępujących lub niewygodnych pytań.

Jeden z ankietowanych przyznaje, że dziennikarze gazet lokalnych wpływają na postawy czytelników, jednak wikłanie się w bieżącą politykę powoduje, że odbiera się ich pracę, jako pisanie na zamówienie konkretnych partii, czy grup wpływu. Dziennikarze akcentują, że wciąż wyczuwalny jest specyficzny rodzaj prestiżu, ale wydaje się to tylko blaskiem poważania, którym cieszyli się wiele lat temu starsi koledzy. Do głównych przyczyn spadku statusu zawodowego zaliczają to, że media dają się, w dość prymitywny sposób, manipulować siłom z zewnątrz. Chodzi przede wszystkim o pieniądze, chęć utrzymania się na rynku za wszelką cenę i walkę o wąski tort reklamowy. Kolejna sprawa to ewolucja zawodu. Wprawdzie proces postępuje wielokierunkowo, z silnym nachyleniem na media elektroniczne, ale jedną z najsilniejszych tendencji jest też stale rosnące zapotrzebowanie na tanią sensację w stylu mediów brukowych.

Dziennikarze narzekają także na swój status materialny. Ponosząc odpowiedzialność za słowo i mając do czynienia z krezusami także finansowymi, sami często swoją sytuację finansową oceniają jako słabą. Środowisko dziennikarskie jest rozbite, związki zawodowe są mało aktywne, nie mają wpływu na status społeczny zawodu. Powodem niskiego statusu dziennikarza według części ankietowanych jest "napływ" do zawodu młodych, ale słabo przygotowanych osób, które narażają na szwank prestiż zawodu dziennikarskiego. Jak pisze jeden z ankietowanych - dziennikarz jest osobą cieszącą się zaufaniem społecznym. Coraz więcej jednak osób uważa się za dziennikarzy, choć tak naprawdę nimi nie są. Niektórzy myślą, że wystarczy skończyć studia i już się jest dziennikarzem. Dziennikarstwo stało się zawodem zbyt łatwo dostępnym - to refleksje większości dziennikarzy - duży przepływ przypadkowych ludzi, zbyt krótki okres terminowania zanim trafi się do zawodu, nie wpływa pozytywnie na prestiż dziennikarstwa. Za łatwo do tego zawodu trafiają przypadkowe osoby, które "na siłę" chcą zaistnieć w środowisku.

Status dziennikarza jest niski i stale maleje także na skutek niewielkiej liczby miejsc pracy i słabej kondycji finansowej istniejących lubelskich redakcji. Dziennikarze są nienajlepiej opłacani, w wielu redakcjach wymaga się od nich pracy w znacznie szerszym zakresie, niż wynika to z umów podpisywanych przez nich z pracodawcą. Przykładem jest zatrudnianie na pół bądź nawet jedną czwartą etatu osób, które faktycznie wykonują pracę w pełnym wymiarze godzin (a często i większą). Dziennikarz, który chce zmienić pracę praktycznie nie ma takiej możliwości na rynku lubelskim.

Problemem staje się również samo środowisko dziennikarskie, które nie potrafi utrzymać wysokich standardów merytorycznych i moralnych. Dziennikarstwo dla wielu stało się odskocznią. Dzięki niemu można znaleźć dobrze płatną pracę, rozwinąć działalność gospodarczą itp. Dziennikarzy frustruje także fakt, że niekiedy ich działania zawodowe pozostają bez echa, bo atakowane instytucje nie reagują, a działania interwencyjne nie przynoszą skutków. Jedna z dziennikarek pisze, że spotyka się z różnymi reakcjami na osobę dziennikarza. "Ludzie piastujący wysokie stanowiska traktują nas jak zło konieczne albo narzędzie do rozpowszechniania swoich projektów. Nie zmienia to jednak faktu, że lubelski dziennikarz jest dalej osobą poważaną. Prosty, szary człowiek najczęściej widzi w "pani redaktor" kogoś o wiele ważniejszego od siebie".

Na pytanie dotyczące możliwości nieograniczonego rozpowszechniania rzetelnej informacji bez żadnych konsekwencji - 85% ankietowanych zaznaczyło odpowiedź "nie", pozostali wpisywali, że "tak", ale pod warunkiem odpowiedniej postawy redaktora naczelnego, właściciela itd. Dziennikarze piszą, że zdarza się, iż wobec "niewygodnego dziennikarza" urzędnicy stosują swoistą blokadę informacyjną lub próbują wywrzeć presję na zmianę nieprzychylnego stanowiska.  Gdy dziennikarz czuje się kneblowany w jednej redakcji, zawsze w ostateczności może przejść do drugiej, konkurencyjnej - pisze ankietowany. Jednak regionalny rynek medialny jest ograniczony. Nie można zmieniać zatrudnienia w nieskończoność. Kolejny dziennikarz pisze, że rozpowszechnianie rzetelnych i sprawdzonych informacji spotyka się z krytyką, głównie ze strony osób publicznych (politycy, urzędnicy itp.). Jeśli dziennikarz podaje do wiadomości publicznej jakieś fakty niekorzystne dla pewnych osób to często spotyka się np. z groźbami pod swoim adresem. Nawet rzetelna informacja bywa poddawana krytyce, gdy "bohater" nie jest zadowolony z obrazu swojej osoby. Często też rzetelne informacje nie są dopuszczane do wiadomości publicznej, bo taka jest polityka danej redakcji.

Dziennikarze znają także przypadki osób, które rzetelnie opisując daną sprawę musiały kilka krytycznych słów skierować w stronę wysoko postawionych urzędników. Kończyły się między nimi dobre stosunki, a dziennikarz tracił źródło informacji. Dziennikarze są często wręcz szykanowani za niepochlebne informacje. Tym, którzy się "narażą" zwykle utrudnia się dostęp do informacji, a wręcz grozi nawet na forum publicznym. Przykładem może być stosunek przedstawicieli Komendy Miejskiej Policji w Lublinie do "Gazety Wyborczej". Każdy krytyczny tekst spotyka się z mało elegancką, a nawet agresywną polemiką ze strony zespołu prasowego KMP. Oczywiście KMP swoje uwagi rozsyła e-mailem w formie komunikatu do wszystkich redakcji.

Dziennikarze często piszą, że lokalny rynek medialny, przy niskim czytelnictwie prasy jest uzależniony od reklamodawców i sponsorów, a ciężka sytuacja finansowa redakcji wyklucza jakiekolwiek działania wbrew polityce wydawców. Jedna z dziennikarek stwierdziła, że na ogół ona i jej koledzy starają się rozpowszechniać rzetelne informacje. Jeśli jednak nie jest to zgodne z interesem partyjnego środowiska pracodawcy, wtedy konsekwencje mogą być bardzo różne - od upomnienia, po nagany służbowe, których uzasadnieniem jest... obraza najwyższych urzędników samorządowych.
Rozpowszechniając rzetelne informacje dziennikarz może się narazić na "ostracyzm jakiegoś środowiska, albo sam mieć rozterki moralne. Istnieje też coś takiego jak dobry smak albo wyższy interes". Innymi słowy - podsumowuje swoją wypowiedź dziennikarz - pisać prawdę to wcale nie znaczy pisać wszystko co się wie. Jak pisze kolejny ankietowany, często zdarzają się rzetelne informacje, których nie można rozpowszechniać bez konsekwencji. Lokalne środowisko określane jako "dziennikarsko-biznesowo-anawetkulturalne" jest bardzo blisko siebie. Nie można więc w złym świetle pisać o kolegach.

Wydaje się, że w małych środowiskach, gdzie rynek jest niewielki, tak zwana presja środowiskowa jest bardzo silna i dziennikarze wolą się "nie narażać" po to, żeby zaprezentować swoje poglądy czy kształtować opinię publiczną. Niektórzy boją się, że jeśli "narażą się" nieodpowiedniej osobie, to mogą ponieść poważne konsekwencje zawodowe, np. będą mieli problemy ze znalezieniem pracy. Dziennikarz mediów regionalnych jest poddany naciskom zwierzchników bądź wydawcy, natomiast dziennikarz gazet lokalnych (gminnych, dzielnicowych) jest uwarunkowany pewnymi zależnościami od lokalnej władzy.

Co charakterystyczne - im młodsza osoba, o małym stażu pracy wypełniała ankietę tym bardziej optymistyczne otrzymywałam wyniki. W ich przypadku ograniczenia wolności dziennikarskiej wręcz nie istnieją, z wyjątkiem autocenzury. Osoby te wiedzą, że o zatrudnienie na etacie jest bardzo ciężko i w związku z tym bezwarunkowo ufają wydawcy i redaktorom. "Praca dziennikarza "Gazety Wyborczej" polega na podawaniu rzetelnych informacji - pisze osoba o krótkim stażu w zawodzie - Za to dostaję pensję i ewentualne nagrody". "Rzetelność oraz trafność publikowanych informacji jest bardzo ważnym elementem w codziennej pracy dziennikarza. Konsekwencją upublicznienia dobrej, mocnej informacji jest pochwała przełożonych"- pisze młody dziennikarz. Z drugiej jednak strony wskazują na bardzo częste ograniczenie wolności dziennikarskiej przez autocenzurę.

Jeden z dziennikarzy wspomina o tym, że bez konsekwencji można rozpowszechniać rzetelne informacje w sytuacji, gdy właścicielem pisma jest zagraniczny koncern nastawiony wyłącznie na zysk a nie rozgrywki polityczne. Kolejny ankietowany wspomina jednak o tym, że najczęstszą formą ograniczania wolności dziennikarskiej są naciski właścicieli.

Ostatnie pytanie ankiety dotyczyło ograniczania wolności dziennikarskiej. 80% ankietowanych podkreślało bardzo częste stosowanie w dziennikach i czasopismach cenzury wewnątrzredakcyjnej, a 75% - autocenzury. Dziennikarze piszą przy tym, że są tematy i problemy (niekiedy ważne i "nośne"), których podjęcie i publikacja na łamach prasy lokalnej byłaby bardzo ryzykowna, a także groziłaby poważnymi konsekwencjami zarówno autorowi, jak i redaktorowi naczelnemu.

Kolejną ankietę przeprowadziłam w marcu 2006 roku wśród 50 dziennikarzy lokalnej prasy na Lubelszczyźnie. Główne pytanie dotyczyło kapitału zagranicznego w mediach regionalnych i lokalnych. Czy oznacza on zagrożenie, czy szansę dla dziennikarzy? Pracownicy mediów podkreślają, iż można oczekiwać, że prasa z kapitałem zagranicznym będzie bardziej niezależna politycznie, ale pewność zatrudnienia (i płacy) dla dziennikarzy nadal pozostanie zerowa. Problemem staje się brak porozumienia płacowego dziennikarzy, co rodzi oczywisty skutek zabiegania o sympatię naczelnego i wiąże się z samoograniczeniem w ujawnianiu poglądów. Według dziennikarzy kapitał zagraniczny oznacza zarówno szansę, jak i zagrożenie. Wszystko zależy od tego jak wydawca podchodzi do etyki dziennikarskiej i swobody wypowiedzi, czy zależy mu na rozwoju gazety czy tylko zyskach.

Ankietowani dziennikarze uważają, że kapitał zagraniczny może prowadzić w niektórych przypadkach do zaniku lokalności danych mediów, jeżeli udziałowiec chce stworzyć kalkę produktu, który funkcjonuje już na innych rynkach lokalnych. Jednak z drugiej strony, media lokalne nie zawsze mają szansę na utrzymanie się np. z reklam więc taki kapitał pomaga im trwać na rynku. Dziennikarze pisali także, że kapitał zagraniczny oznacza również dobre projekty redakcyjne, szkolenia i nowoczesne metody zarządzania. A wady to przede wszystkim podniesione ryzyko utraty pracy oraz mniejsze zarobki.

Jeden z dziennikarzy stwierdził, że kapitał zagraniczny interesuje się mediami tylko dla zysku. Jego obecność wcale nie jest gwarancją stabilności ani chociażby lepszych zarobków dziennikarzy. Nowoczesne zarządzanie dotyczy tylko kwestii finansowych i ma się nijak do potrzeb czytelników ani samych dziennikarzy. Poszczególne tytuły tracą na udziale inwestora, który wypracowany przez nie zysk w minimalnym stopniu przeznacza na inwestycje.

Ogólne wnioski z przeprowadzonych ankiet, które przeprowadzam systematycznie od 2002 roku (początkowo na próbie 100, a następnie 50 dziennikarzy lubelskich mediów), są bardzo pesymistyczne. Wymóg bezwzględnej dyspozycyjności, coraz niższe wynagrodzenia deprecjonują zawód dziennikarza w całej Polsce. O ważnych sprawach można pisać bez ograniczeń, jeżeli dziennikarz cieszy się poparciem redaktora naczelnego, czy wydawcy. Status dziennikarza spada, co należy łączyć z coraz słabszym rynkiem czytelniczym i reklamowym.

Media lokalne są znacznie bardziej narażone na naciski polityczne i mają skłonności do ulegania. Pracownicy mediów są coraz wszechstronniej wykształceni, ale duża ich część pozostaje bez pracy. Czasowo współpracują z redakcjami poszczególnych lokalnych gazet i czasopism (za bardzo niskie stawki, nie mając większych praw), widząc jednak realia lokalnego dziennikarstwa - coraz częściej rezygnują z pracy w wyuczonym zawodzie. Nowe technologie sprawiają, że trzeba ograniczać zatrudnienie w redakcjach, ludzie starsi odchodzą, są zwalniani, następują redukcje etatów. Szkoda tylko, że ogólnopolskie i lokalne stowarzyszenia dziennikarskie nie potrafią przeciwdziałać spadkowi prestiżu zawodu, przede wszystkim z powodu utrwalonych podziałów na tle politycznym i związanej z tym niechęci wstępowania do nich młodych ludzi.
http://www.reporterzy.info/222,szanse_i_zagrozenia_dla_dziennikarzy_prasy_lokalnej_na_przykladzie_lubelszczyny.html
Problemy w wykonywaniu zawodu dziennikarza  prasy lokalnej

Badania opinii dziennikarzy prasy lokalnej na temat głównych problemów wykonywania zawodu pokazały, że różnego typu naciski najczęściej zgłaszały osoby, które wykonywały pracę dziennikarza krócej niż 2 lata, a także osoby o najdłuższym stażu zawodowym. Są to więc osoby wchodzące do zawodu (wynagradzani najczęściej za tzw. wierszówkę) i już kończący swoją karierę w mediach (niebojący się utraty pracy). Pozostali dziennikarze, także w ankietach, odpowiadali bardzo ostrożnie, zachowawczo. Dodajmy, że ze względu na sytuację ekonomiczną członkowie redakcji rzadko zatrudniani są na etatach, najczęściej obowiązują ich umowy-zlecenia i wierszówki.
Ankietowani dziennikarze uważali, że podstawą powodzenia i siły prasy regionalnej i lokalnej stają się najczęściej skuteczne interwencje w sprawach mieszkańców. To sprawia, że prasa ta oceniana jest pozytywnie przez czytelników, natomiast czasami bardzo krytycznie przez władze samorządowe i firmy lokalne. Opisywanie spraw dotyczących np. niejasnych powiązań świata biznesu i polityki jest jeszcze bardziej ryzykowne. Chociaż media postrzegane są jako czwarta władza, to możliwość faktycznego wpływu na rzeczywistość w takim wypadku jest ograniczona. Krytyczne opisanie przez dziennikarza osób czy pewnych zjawisk może pociągać za sobą konsekwencje dla opisywanych, ale często także i dla samego piszącego. Dziennikarze stają więc przed dylematem – pisać o czymś krytycznie czy nie? Jeżeli rzetelnie opiszą sprawę (np. dotyczącą urzędników samorządowych), w przyszłości mogą stracić źródło informacji albo nawet otrzymują upomnienie czy naganę, których uzasadnieniem jest obraza władz samorządowych. Daje się także zauważyć postępujący proces zależności dziennikarzy od pracodawców oraz tak zwanych „układów”.
Za główne problemy zawodowe ankietowani dziennikarze uznawali najczęściej: niskie zarobki („Relatywnie niskie płace w porównaniu do stopnia ponoszonej odpowiedzialności i roli społecznej”), zbyt małe zespoły ludzkie w redakcjach oraz trudny, konkurencyjny rynek. Akcentowano, że krytyka władzy i urzędników nie jest łatwa, bowiem prowadzi do unikania kontaktów i odcinania od informacji. Dużo łatwiejsze jest za to oddziaływanie na dziennikarza ze strony lokalnych grup nacisku.
Ankietowani jako istotny problem wymieniali także brak merytorycznego przygotowania dziennikarzy lokalnych, brak stabilizacji zawodowej i niskie kompetencje osób prowadzących redakcje. Problemem stają się również interesy właścicieli, strach przed zwolnieniem oraz coraz większe wymagania za coraz niższe wynagrodzenie.
Dziennikarze akcentowali trudności związane ze zmaganiem się z urzędniczą niekompetencją, zakusy polityków i lokalnych biznesmenów na wolność wypowiedzi oraz brak zrozumienia roli dziennikarza – przede wszystkim tego, że informacji nie zbiera dla siebie, tylko dla czytelników, i nie jest petentem, ale powinien być partnerem. Jednocześnie lokalny zasięg pracy sprzyja powstawaniu nieformalnych układów. Zdarza się, że przedstawiciele instytucji celowo zatajają informacje przed dziennikarzem, który wcześniej krytycznie o nich napisał. Udzielający informacji urzędnicy często żądają całych tekstów do autoryzacji (nawet jeżeli udzielili tylko jednozdaniowej wypowiedzi), grożąc, że  w przeciwnym wypadku więcej informacji nie udzielą. Występują również kłopoty z otrzymaniem przez prasę informacji, dostępu do akt, władze najchętniej milczą, licząc, że dziennikarze zrezygnują z dochodzenia prawa do informacji.

Badania pokazują problemy z pozyskiwaniem informacji, co oznacza, że w praktyce nie zawsze przestrzegane są przepisy ułatwiające dostęp do informacji publicznych, czyli treści dokumentów urzędowych, czy wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. W tym zakresie stosuje się przepisy ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, a także Prawa prasowego z 1984 r. Warto jednak zaznaczyć, że Prawo prasowe dopuszcza odmowę udzielenia informacji, którą można zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wpływ na pracę dziennikarzy prasy lokalnej ma także stosowanie art. 212 Kodeksu karnego, który stanowi, że:
Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie, karze ograniczenia albo pozbawienia wolności do roku. Jeżeli sprawca dopuszcza się tych czynów za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch. Zdaniem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich coraz częściej dziennikarze, którzy wyjaśniają i informują opinię publiczną o głośnych i kontrowersyjnych sprawach, czy postępują zgodnie z misją swojej profesji, są zastraszani pozwami, karami finansowymi czy prywatnymi aktami oskarżenia na podstawie art. 212 k.k., nawet jeżeli dochowują dziennikarskich standardów12. Z danych Centrum Monitoringu Wolności Prasy wynika, że liczba procesów cywilnych i karnych wytaczanych dziennikarzom rośnie z roku na rok. W latach 2005–2006 prowadzono 402 postępowania z art. 212 k.k. W 102 sprawach postępowanie zostało umorzone, w 5 – warunkowo umorzone, 14 razy padał wyrok uniewinniający, 23 –skazujący13.
Problemy wykonywania zawodu, z jakimi mają do czynienia dziennikarze prasy lokalnej, powodują, że coraz ważniejsza staje się rola ich rzeczników. Są to organizacje, takie jak Stowarzyszenie Gazet Lokalnych czy Ogólnopolskie Stowarzyszenie Prasy Lokalnej, prowadzące szkolenia i konkursy oraz uczestniczące w dyskusjach na temat nowelizacji prawa prasowego, zmian w ustawie o prawie autorskim, konsultacjach ustawy o podatku VAT i innych debatach dotyczących istotnych problemów mediów, zwłaszcza prasy lokalnej. Aktywnie działa także Komisja Prasy Lokalnej Izby Wydawców Prasy. Helsińska Fundacja Praw Człowieka prowadzi program „Obserwatorium wolności mediów w Polsce”, a od stycznia 2013 r. rozpoczęła projekt pt. „Monitoring zagrożeń dla wolnych mediów w Polsce i wzmacnianie funkcji kontrolnej mediów lokalnych”.

http://orka.sejm.gov.pl/WydBAS.nsf/0/9BF6DC961C01A577C1257B2C0045687F/$file/Infos_143.pdf




Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze (Atom)